rock έγραψε:Από τη στιγμή όμως που βλέπεις κάποιον να μην στηρίζεται καλά στα πόδια του, τουλάχιστον ελπίζεις οτι εκείνοι που στέκονται δίπλα του να μην τραβήξουν το χαλί.
Το τι θεωρεί ο καθένας "καλό" και τι "κακό" είναι κατά κάποιο τρόπο υποκειμενικό. Αυτοί που διαμορφώνουν τη γνώμη περί εθνικιστικών που αναφέρεις, θεωρούν κακή τη συμπεριφορά αυτή. Και φαντάζομαι πως κι αυτοί δεν επιρρίπτουν τις ευθύνες στους εθνικιστές για την κατάσταση. Είναι απλά μια πιο βροντερή φωνή που στέκεται πάνω στην προβληματική πολιτική και την καταδεικνύει συνεχώς, με σκοπό να το δουν όλοι. Εδώ είναι που γίνεται το μπέρδεμα της ιστορίας. Όλοι όταν θιγόμαστε, αν έχουμε και μια δόση εγωισμού μέσα μας, δε θα δεχτούμε τις κατηγορίες, αντιθέτως θα θίξουμε κι εμείς με τη σειρά μας μέχρι να βγει ποιός την έχει "θιχτότερη". Αν εκείνη τη στιγμή που κάποιος με πει εθνικιστή, εγώ σταματήσω ό,τι κάνω και ανατρέξω να δω αν αυτό που κάνω όντως με κάνει έναν, αν εισβάλλω κάπου και θίγω δικαιώματα άλλου να εκφραστεί, αλλά παρόλα αυτά είμαι υπέρ της δημοκρατίας, τότε συνειδητοποιώ πως ναι, έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Χωρίς να το παίρνω χαμπάρι κάνω τη λανθασμένη κίνηση στη λανθασμένη στιγμή. Αυτό δείχνουν οι συγκεκριμένοι.
Δηλαδή; Να μην έκανα τίποτα;
Όχι βέβαια, αν δεν κάνουμε τίποτα τότε θα αποφασίσουν άλλοι για μας που έχουν δείξει πως δεν είναι κατάλληλοι.
Και τότε τι;
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε δε γίνεται καθημερινά... Γίνεται κάθε 4 χρόνια συνήθως. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι πολιτικοί που αποφασίζουν "για μας" σήμερα είναι οι πολιτικοί που ψηφίσαμε χθες... Το πρόβλημα είναι σημερινό, αλλά όλοι έχουμε γνώση και για τα χθεσινά προβλήματα και τα προχθεσινά και τα παραπροχθεσινά κ.ο.κ. πώς λύθηκαν από τους ίδιους που επιτρέψαμε να λύσουν και τα σημερινά.
Αν εστιάσεις σε αυτά κι όχι στο μπάχαλο, κανείς δε θα καταφέρει να σε πει εθνικιστή. Γιατί τότε θα καταλάβεις πως θα πρέπει να αξιοποιείς τη διορατικότητα του μυαλού σου όταν πρόκειται για το μέλλον. Γιατί το μέλλον κάποια στιγμή γίνεται παρόν, κι αν δεν είμαστε διορατικοί, ένα δυσάρεστο παρόν. Και το χειρότερο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό παρά να περιμένεις πάλι τα 4 χρόνια που μπορείς όντως να κάνεις κάτι. Οι σημερινοί τραμπουκισμοί που καταγγέλονται δεν είναι τίποτα παραπάνω από πράξεις απόγνωσης συνοδευόμενοι από την κλασική ατάκα "Αφού κανείς δεν κάνει τίποτα...". Εδώ δεν έκανε όταν έπρεπε να κάνει, τώρα θα το κάνει; Που χρειάζεται περισσότερη οργάνωση, περισσότερο θάρρος, περισσότερη αυταπάρνηση και στο τέλος θα βγει και εθνικιστής;
Και πώς αποκτά κανείς τη διορτατικότητα που χρειάζεται;
Η διορατικότητα είναι ο μόνος τρόπος για να "προβλέψεις το μέλλον". Δεν είναι ούτε οι γυάλινες μπάλες ούτε το ραβδί του Χάρρυ Πόττερ ούτε ο ελληνικός της κυρα-Τούλας απέναντι. Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι με μνήμη (εντάξει εγώ δεν έχω μνήμη, έχω λήθη :Ρ ). Η μνήμη είναι η ικανότητα να θυμόμαστε το παρελθόν. Το παρελθόν σε συνδυασμό με το παρόν (που ξέρουμε κι αυτό ποιό είναι αφού το ζούμε) μπορούν να μας δώσουν το μέλλον.
Μετά από όλα αυτά δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε άλλη τροφή στην ανθρώπινη βλακεία από την οποία όλοι χαρακτηριζόμαστε.
Κλείνω με μια μεταφορά (γελοία, μόλις μου'ρθε, ελπίζω να είναι και κατανοητή).
Έχεις ένα αμάξι που το οδηγάς κάθε μέρα από μια συγκεκριμένη διαδρομή. Μια μέρα τοποθετεί ένας στο δρόμο ένα καρφί, το οποίο το πατάς και σκάει το λάστιχο. Ποιός φταίει; Το λάστιχο που δεν άντεξε το καρφί; Ή το καρφί και συγκεκριμένα αυτός που το'βαλε; Όσες φορές και να αλλάξεις λάστιχο, αν δεν πιάσεις να βγάλεις το καρφί από το δρόμο και να ξαποστείλεις από εκεί που'ρθε αυτόν που το βάζει στη μέση του δρόμου για να το πατάς, τότε κάθε μέρα θα βρίζεσαι με το λάστιχο και θα καθυστερείς να πας στη δουλειά σου.
Φίλοι και χρήμα, νερό και λάδι.
)
