Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο πρώτος που παρατηρεί το φαινόμενο αυτό. Αναφέρομαι δηλαδή στο φαινόμενο κατά το οποίο ορισμένοι καθηγητές αντιμετωπίζουν τους φοιτητές με ένα εριστικό σε πολύ μεγάλο βαθμό ύφος ανεξαρτήτως το πώς τους αντιμετωπίζουν από την πλευρά τους οι φοιτητές. Δεν έχει σημασία για τους συγκεκριμένους καθηγητές το πόσο ευγενικά και πρόθυμα για συνεργασία θα τους μιλήσεις. Ίσως γι'αυτούς είμαστε κάποια άτομα που έχουμε την ανάγκη τους για έναν βαθμό του μαθήματος που διδάσκουν και τίποτα παραπάνω. Δεν αντιλέγω, σαν βασικότερο στόχο η πλειοψηφία των φοιτητών σκέφτεται κατ'αυτόν τον τρόπο, δηλαδή να πάρουμε το πτυχίο και να φύγουμε. Ούτε και θέλω να πω ότι εμένα προσωπικά που ξεκινώ αυτό το θέμα με χαρακτηρίζει η απόλυτη διάθεση για μόρφωση. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι, όπως κι εγώ ξεχνάω τα διάφορα προβλήματά μου σπίτι μου για να εκτελέσω διάφορες διεργασίες, έτσι θα περίμενα και από τους καθηγητές να δράσουν, προκειμένου να υπάρχει μια επικοινωνία αποτελεσματική αμφίπλευρα.
Το ότι είμαστε ηλικιακά μικρότεροι σαν φοιτητές, σαφώς σημαίνει ότι θα πρέπει να δείχνουμε σεβασμό. Δε σημαίνει όμως σε καμμία περίπτωση ότι δεν αξίζουμε και σεβασμό, καθώς δεν είμαστε παιδάκια. Είναι αυτό που λένε πολλοί: "τι είμαι; πτυσσόμενος; όποτε το επιθυμεί κάποιος είμαι νιάναρο για να με ποδοπατήσει κι όποτε το επιθυμεί είμαι ενήλικας για να αναλάβω τις ευθύνες μου;".
Το συγκεκριμένο θέμα το εμπνεύστηκα από μια σημερινή μου εμπειρία με έναν καθηγητή, όπου τον επισκέφτηκα για να δω το λόγο που δεν πέρασα ένα μάθημα. Αυτό δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι έπρεπε να το περάσω (είχα λύσει 3/4 θέματα κατά την προσωπική μου γνώμη), αλλά ούτε σημαίνει ότι δεν έπρεπε. Σκοπός λοιπόν της επίσκεψής μου αυτής ήταν, με την προϋπόθεση ότι ο καθηγητής είναι διαθέσιμος για κάτι τέτοιο είτε να αποφευχθεί κάποιο τυπογραφικό λάθος στη βαθμολόγηση του γραπτού είτε να κατανοήσω τι έκανα εγώ λάθος, ώστε να μην το ξανακάνω σε επόμενη εξεταστική. Σε τελική ανάλυση, εξαρτάται το μέλλον μου από αυτό. Δεν έχω δικαίωμα να το ερευνήσω εις βάθος;
Δε νομίζω ότι αξίζει κανείς ειρωνική συμπεριφορά όταν θέλει να ελέγξει κάτι τέτοιο και γενικότερα, όταν απευθύνεται σε έναν καθηγητή όντας φοιτητής. Δε μιλάμε για καψώνι στρατού, μιλάμε για Πανεπιστήμιο ΑΕΙ.
