Τα καλύτερα εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου grvoodoo
Είναι ίσως το μοναδικό μπράβο που πετυχαίνει το μάτι μου. Ποτέ δε με ένοιαξε ο αριθμός, αλλά δεν παύει να μου προκαλεί εντύπωση. Τόσο θετική όσο και αρνητική. Θετική γιατί υπάρχει έστω και ένας που κατανόησε τους κόπους κάποιων ανθρώπων που μονάχα έδωσαν και δε ζήτησαν τίποτα. Το κατάλαβε και θεώρησε πως το λιγότερο που θα μπορούσε να πει είναι "ευχαριστώ". Κάποια τέτοια πράγματα είναι που δίνουν δύναμη σε ανθρώπους όπως η συντονιστική ομάδα εδώ, να συνεχίζουν τη δράση τους, αφιλοκερδώς πάντα. Και πάλι δε θα πω πως είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν υπάρχει λόγος να εκμαιευτεί ποτέ ένα μπράβο. Είτε το νιώθεις είτε δεν το νιώθεις.
Αρνητική εντύπωση από την άλλη γιατί κάπου στην πορεία όλοι χάσαν τη διάθεσή τους. Και το κρίμα παραμένει γιατί, από όσα φάνηκαν τόσο σε αυτό το θέμα όσο και σε όλα τα προηγούμενα που θυμάμαι, ο μόνος λόγος ήταν (και είναι φαντάζομαι ακόμα) το ότι δεν επιτρέπεται το "μαλλιοτράβηγμα" σε παρατάξεις. Τι να πω; Τα χιλιοειπωμένα; Μπα. Μεγάλωσα πια για να παίζω με τα αυτονόητα όλη την ώρα.
Ξαναδιαβάζοντας όλο το θέμα, διακρίνω, όντας περισσότερο αμερόληπτος μια και απέχω για αρκετό διάστημα τώρα, πως υπήρχε βρασμός ψυχής, τουλάχιστον στις δικές μου δημοσιεύσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Αν μπορούσα, ίσως να τα ξαναέγραφα πιο ήρεμα. Πιο ώριμος τώρα και λιγότερο συναισθηματικά εμπλεκόμενος, το αναγνωρίζω. Παράλληλα όμως, αναρωτιέμαι αν ποτέ κάθισαν να κάνουν τη δική τους αυτοκριτική όλοι οι ενάντιοι σε αυτή τη μη παραταξιακή νοοτροπία που υιοθέτησε το deece. Αναρωτιέμαι αν κάθισαν ποτέ να ζυγίσουν τι θα ήταν το καλύτερο να κάνουν για τη σχολή και συνάμα για τον εαυτό τους.
Η ταινία
A beautiful mind έκανε περισσότερη γνωστή ακόμα την πιο όμορφη, για μένα, οικονομική θεωρία που βγήκε ποτέ. Και μάλιστα βγήκε πριν πολλά πολλά χρόνια. Τη θεωρία που λέει με απλά λόγια ότι αν κοιτάς μονάχα το προσωπικό σου όφελος, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πάρεις το αποτέλεσμα που θα ήθελες, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Απεναντίας, αν κοιτάξεις το όφελος της ομάδας στην οποία ανήκεις, τότε σίγουρα το όφελος σου θα είναι το καλύτερο δυνατό στο τέλος.
Αυτό που ποτέ δεν αντίκρυσα, όχι μόνο στους ΗΜΜΥ, αλλά και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα ακόμα, είναι η συνειδητοποίηση ότι ανήκουμε όλη σε μια ομάδα. Αν κοιτάξουμε το καλό της, θα είμαστε πολύ πιο ευχαριστημένοι. Αυτό προσπάθησε τότε και το deece να κάνει, αυτό προσπαθεί και τώρα. Η θεωρία όμως αυτή έχει ένα μειονέκτημα. Για να λειτουργήσει και να αποδώσει καρπούς, απαιτεί από όλα τα μέλη της ομάδας να δρουν και να συμπεριφέρονται με τον ίδιο γνώμονα. Όχι ως στρατιωτάκια βέβαια, αλλά να προσπαθούν για το καλύτερο της ομάδας. Κι αυτό σαφώς σημαίνει και διαφωνίες. Μέσα από αυτές θα βγει η καλύτερη δυνατή πρακτική που θα αποφέρει τα μέγιστα.
Όλοι κάνουμε λάθη. Και οι διαχειριστές/συντονιστές ίσως και παραπάνω από τον καθένα. Τι δράση έχει όμως ο καθένας και σε πόσα διαφορετικά σημεία εκτίθεται, ώστε να επέλθει η κριτική; Ρητορική ερώτηση. Αν προσθέσουμε τώρα και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία απείχε και απέχει από τη νοοτροπία της παραπάνω θεωρίας, συνειδητά και μη, μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί και το πόσο γόνιμη μπορεί να ήταν μια τέτοια κριτική. Αποτέλεσμα; Δημιουργία νεύρων λόγω αχαριστίας. Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά αυτό είναι το δικό μου άσχημο κουμπί. Πατήθηκε πάρα πολλές φορές. Δε δικαιολογούμαι. Εξιστορώ.
Ένα πράγμα βλέπω, βέβαια, να μην άλλαξε στα τόσα χρόνια. Κι αυτό είναι οι "εκθέσεις ιδεών" μου, που πάντα ήθελες καφέ, 3 πακέτα τσιγάρα, διάλειμμα για φαγητό και διακοπές καλοκαιρινές μέχρι να τελειώσεις το διάβασμα.
Δε θα επεκταθώ παραπάνω. Εύχομαι απλά σε όλους διαύγεια, καλές σπουδές και καλή σταδιοδρομία.
Ευλόγησον