Έλα για να βλέπω κίνηση, άντε τελευταίο για σήμερα.
Γραφείο καθηγητή κ. Ταδοπουλόπουλου.
Τοκ τοκ τοκ (πόρτα). Καμία απάντηση. Ανοίγω σιγά σιγά. Ο καθηγητής απασχολημένος στο pc γράφονται με την εκπληκτική ταχύτητα 5χρονού με την κλασική πλέον πληκτρολόγηση του δείκτη - 1 πλήκτρο/5sec.
Εγώ: Γεια σας κ. Ταδοπουλόπουλε.
Καθηγητής: (φλατ λάιν)
Εγώ: Μήπως σας ενοχλώ; Να περάσω κάποια άλλη στιγμή;
Καθηγητής: (φλατ λάιν συνεχίζει, τον χάνουμε, τον απινιδωτή γρήγορα)....(Ο απινιδωτής σώζει ζωές) Τι θες; (βέβαια η εξέταση των ματιών ακόμα δεν έχει δώσει θετικά αποτελέσματα - δε με έχει κοιτάξει ακόμα)
Εγώ: Θα ήθελα να σας απασχολήσω για το γραπτό μου.
Καθηγητής: (φλατ λάιν, τον χάνουμε κάντε κάτι... ένεση εφεδρίνης)
Εγώ: Υπάρχει κάποια άλλη στιγμή που να είστε διαθέσιμος να δούμε το γραπτό μου αν είναι εύκολο;
Καθηγητής: (Η εφεδρίνη σώζει ζωές αλλά με καθυστέρηση φάσης) Όχι.
Εγώ: Καλά.
Καθηγητής: Ποιό είναι το πρόβλημά σου;
Εγώ: Ε, να, ήθελα να δούμε μαζί το γραπτό μου για να καταλάβω τι έχω κάνει λάθος, γιατί έχω την εντύπωση ότι άξιζε για παραπάνω.
Καθηγητής: Πόσο πήρες;
Εγώ: Μου βάλατε 3, αλλά είχα λύσει 3 θέματα (3/4 θέματα που είχε σύνολο)
Καθηγητής: Άμα πήρες 3 δεν πα να'χεις λύσει και 13 θέματα... (τελικά δε με κοίταξε ποτέ... αλλά τουλάχιστον λειτουργούσαν οι άλλες αισθήσεις)