από JimMichael » 18 Αύγ 2012, 11:37
Ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα ένα.
Όταν η πολιτεία προσπαθεί να προωθήσει κάποιες αλλαγές, άσχετο αν είναι σωστές ή όχι, μια μεγάλη "φοιτητική επανάσταση" λαμβάνει χώρα. Έρχεται η ευκαιρία να νιώσουν όλοι οι "καταπιεσμένοι" φοιτητές το κάλεσμα της ηλικίας τους για επανάσταση, "τώρα που μπορούν". Και πάντα έχουμε την κλιμάκωση της κατάστασης από τους αριστερότερους των αριστερών με τα ασύλληπτα συνθήματα περί ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, Κούβα ολέ και πάει λέγοντας. Φυσικά, στην όλη αυτή "λογική και εμπεριστατωμ... (χαχαχαχα δεν άντεξα να το γράψω όλο, πνίγηκα στα γέλια)" αντίδραση έρχονται και οι τεμπέληδες - αδιάφοροι, να βοηθήσουν στις ψηφοφορίες περί καταλήψεων γιατί ο καφές στο Κυβερνείο και την Πυξίδα ποτέ δεν είναι βαρετός ούτε το WoW. Αποτέλεσμα, αιώνιες καταλήψεις για "στρογγυλές τυρόπιτες"... Και τέλος, κάποιοι που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει τι είναι το σωστό, αλλά τουλάχιστον κάνουν μια προσπάθεια να ακούσουν γνώμες και να κρίνουν, αφού η ρημάδα παιδεία που λαμβάνουμε από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο (και περιλαμβάνει φυσικά και το σπίτι μας, όλοι φέρουν μερίδιο ευθύνης) δε μας βοηθά στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητάς μας, συναντούν καθηγητές, οι οποίοι στα μάτια των νέων είναι σοφοί, και διαλύουν κάθε ελπίδα σωτηρίας με το να παρακινούν για επαναστάσεις ενάντια στα νέα μέτρα, καθώς ελοχεύει η αξιολόγησή τους... Θα μου πει κανείς δικαίως μετά: "κι αυτή η αξιολόγηση πώς ξέρουμε ότι θα είναι σωστή και δε θα είναι άλλη μια ρεμούλα, άλλο ένα ρουσφέτι, άλλο ένα υποτραπέζιο συμφέρον;". Εδώ που φτάσαμε, να θέλουμε αξιολόγηση της αξιολόγησης για το αν η αξιολόγηση της τελευταίας έγινε σωστά, δεν έχει πια νόημα να αξιολογούμε διότι κοστίζει ακόμα περισσότερο.
Ας πάμε τώρα στο άλλο πρόβλημα, αυτό της έρευνας που πραγματοποιείτ...(ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ πωπω δεν ξεστομίζονται κάποια πράγματα με σοβαρότητα). Στο τμήμα μας υπάρχουν καθηγητές (όχι απαραίτητα της βαθμίδας αυτής, εννοώ γενικότερα διδάσκοντες), οι οποίοι όντως κάνουν τεράστια δουλειά, ακόμα και στο κομμάτι της έρευνας. Μάλιστα μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος και τα προλαβαίνει όλα αυτά. Άξιοι θαυμασμού. Δε θα αναφέρω ονόματα, καθώς ήδη έχουν πάρα πολλή δουλειά, κι αν κάποιοι τους αναζητήσουν, ενδεχομένως να τους κάνω και κακό με τη δημοσιότητα αυτή. Όμως, όταν αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, τότε σαφώς και δεν κάνουμε δουλειά. Διότι υπάρχουν άλλοι που αναλώνουν το χρόνο τους να τη λένε σε συναδέλφους, να γεμίζουν λίστες email με "αστειάκια", να "βολεύουν" καταστάσεις... και γενικώς να κάνουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από έρευνα και δημοσιεύσεις. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν είναι τόσο μικροπρεπείς. Και εντάξει, εγώ μιλάω εκ του ασφαλούς, δεν έχω οικογένεια να θρέψω, δε χρειάζεται να φιλήσω κατουρημένες ποδιές για να πάρω ένα κάτι παραπάνω, ώστε να χαρεί η οικογένειά μου. Αυτοί όμως που τα καταφέρνουν και τα κάνουν όλα, πώς το κάνουν; Γιατί δεν τους ρωτάνε μπας και ξεστραβωθούν και ασχοληθούν και με κάτι άλλο προς το κοινό καλό;
Σημείωση: αρκετοί δε θα καταλάβουν στην παραπάνω παράγραφο τι λέω, υπάρχουν κάποιοι που θα καταλάβουν όμως... Όποιος δεν μπορεί, ας σταματήσει να πίνει μονάχα καφέδες και ασχοληθεί και με κάτι παραπάνω για το μέλλον του...
Να ξέρετε όμως και κάτι άλλο. Δεν υπάρχει αυστηρότερος κριτής από έναν μαθητή/φοιτητή απέναντι στο δάσκαλό του. Ο δάσκαλος απαγορεύεται να κάνει έστω και ένα λάθος. Όμως, όταν φτάνουμε στο σημείο να κρίνουμε ποιοτικά τα εργαστήρια των καθηγητών, τα μαθήματά τους και τη δουλειά που μας βάζουν στο σπίτι, πόσο σίγουροι είμαστε για τα κριτήρια που θέτουμε; Παράδειγμα: είναι ικανό το κριτήριο του πλήθους των φοιτητών που χρωστάνε ένα μάθημα για το αν ο καθηγητής έκανε σωστά τη δουλειά του, με δεδομένο ότι ο μέσος όρος των ετών που χρειάζονται οι φοιτητές για να πάρουν το πτυχίο είναι 7,5 χρόνια; Γεγονός που σημαίνει ότι κάποιοι τελειώνουν και στα 5... Στα ίδια μαθήματα με τους υπόλοιπους εξετάστηκαν, τους ίδιους καθηγητές είχαν. Σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι και σίγουρα δεν κάνουν όλοι οι καθηγητές σωστά τη δουλειά τους. Ενδεικτικά μπορώ να αναφέρω παράδειγμα κριτηρίου παραμονής ενός καθηγητή σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο, το οποίο είναι το χαμηλό ποσοστό αποτυχημένων σπουδαστών στο μάθημά του. Διότι το να μην περνά το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών ένα μάθημα, θεωρείται ότι μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρει ο καθηγητής. Μόνο που στην περίπτωση αυτή συντρέχουν κι άλλοι λόγοι που καταλήγει ο συνειρμός στο φταίξιμο του δασκάλου. Οι φοιτητές εκεί δεν έχουν την άνεση να πάρουν πτυχίο όποτε αυτοί νομίζουν ότι θα τους έρθει η όρεξη, άρα, καταβάλλουν προσπάθεια συνεχώς, άρα δεν είναι ότι τα παράτησαν και γι'αυτό απέτυχαν. Εδώ τι γίνεται; Ποιός μπορεί να βγάλει συμπέρασμα καθαρό για το ποιός ευθύνεται;
Μακάρι να πέφτω έξω, όμως η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου δείχνει ότι όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι το οποίο απαιτεί δουλειά, και δεν είμαστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο, το να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε για να περνά η ώρα μας κατέχει μεγαλύτερο κομμάτι στη λογική μας από αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε. Έτσι, για να διώξουμε τις τύψεις μας ψάχνουμε και μια δικαιολογία που από τόση δα που είναι να την κάνουμε τόοοοοοοοοση. Και το πλήθος των φοιτητών που χρωστά ένα μάθημα είναι μια τέτοια.
Είναι το ίδιο πράγμα με έναν που θέλει να κάνει δίαιτα γιατί πλέον νιώθει τον εαυτό του αηδιαστικό στον καθρέφτη. Αντί όμως να το ψάξει πώς θα πρέπει να γίνει σωστά, κάνει ό,τι του κατέβει, κάνει κάτι που είδε στην τηλεόραση και το αποτέλεσμα 2 εβδομάδων δίαιτας είναι η απώλεια 2 εβδομάδων από το χρόνο του. Η συνέχεια της ιστορίας είναι να πει ότι έκανε προσπάθεια και δεν κατάφερε να χάσει γραμμάριο, άρα δεν ευθύνεται ο ίδιος και συνεχίζει να τρώει τον αγλέορα, ενώ για να τελειώνει το πρόβλημα του καθρέφτη αποφασίζει να μην τον ξανακοιτάξει...
Δε λέω ότι σίγουρα είναι έτσι τα πράγματα. Λέω απλά να το ξανασκεφτείτε στο τι κριτήρια χρησιμοποιείτε. Λέω ότι όποιος είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με μαθήματα. Και να θυμάστε κάτι, οι ατυχίες είναι για αυτούς που προσπαθούν. Οι αποτυχίες για αυτούς που τα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Γενικώς είμαστε ένα έθνος που χαρακτηρίζετε από το τελευταίο. Κι αν συνεχίσουμε έτσι, επειδή εμείς είμαστε αυτοί που θα κάνουν τα επόμενα λάθη στην ιστορία αυτού του τόπου, θα τα πάμε πολύ χειρότερα από τους γονείς μας.
